Annemiek: ’Briefkaarten schrijven bleek een superleuke, spontane activiteit om met ‘mijn’ voorleesgezin te doen!’

‘Mijn voorleesgezin bestaat uit vijf kinderen, afkomstig uit Syrië. Op een dag lazen we een (dunner) A-B-C-boek van de Zoete zusjes over het sturen van brieven. Er kwam van alles onbekends aan bod. Wat is een postzegel (geen gewone sticker), wat is een envelop, wat is een brievenbus, en wat gebeurt er eigenlijk met een brief? Behalve lezen over brieven, zijn we zelf in de pen geklommen. Samen schreven we briefkaarten aan tantes, ooms en oma en stopten deze in enveloppen. Dat leverde allerlei vragen en vraagjes op.

De kinderen schreven een tekst in het Nederlands; papa vertaalde de woorden op de andere kant naar het Arabisch. Maar wat schrijf je dan eigenlijk? En daarna moet het adres op de envelop. Hebben tante en oma in Duitsland en Denemarken ook een adres, zoals zij zelf, en wat is dan het adres? Hmmm…. daar moest eerst over geappt worden naar de betreffende familieleden. Dat laatste verraste me en vond ik tegelijkertijd ook leerzaam, want ze waren met Nieuwjaar bij oma op bezoek geweest en konden op Google Maps vrij precies aanwijzen waar zij woonde. Maar het exacte adres en huisnummer waren onbekend.

Daarna was het tijd om de brieven op de bus te doen. We wandelden naar de brievenbus, waar de kinderen de kaarten zelf in de juiste van de twee gleuven mochten stoppen. En toen kwam opnieuw de vraag: wat gebeurt er hierna? Ik vertelde dat er morgen iemand de brievenbus komt legen en de post dan op transport gaat. Grote blijdschap drie dagen later: de post naar Duitsland was bezorgd. En twee dagen later in Denemarken ook. Ik kreeg de appjes met foto’s meteen doorgestuurd. Alle familieleden waren blij om een door de kinderen zélf geschreven kaart te ontvangen. Trotse kinderen!. Ondertussen had ik elk Voorleeskind zelf ook een kaartje gestuurd. Al met al een spontaan gegroeide en superleuke activiteit om met ‘mijn’ voorleesgezin te doen!’